یه گُلُ هزارتا گُلدون ! یه غزل صدتا غزلخون !
توی سرسرای آواز ، این همه حنجره مهمون !
بیا از آینه رَد شیم ، بیا پروازُ بَلَد شیم !
بیا بارونُ بفهمیم ! حریفِ این شبِ بَد شیم !
بیا تا آخرِ فریاد ! بیا تا طلوعِ شنْباد !
بیا تا یه ریتمِ تازه ! بیا تا ترانهی شاد !
بیا تا تکرارِ جنون ! بیا تا یخ بستنِ خون !
بیا تا بُنبستِ نفس ! بیا تا سقفِ بیستون !
بیا ! بیا ! تا وابشن پلکای ماتِ پنجره !
میخوام تو رُ داد بزنم ، تا سرطانِ حنجره !
بیا تا دوباره دیدن ! تا سَرِ قله دویدن !
نوبتِ خوندنِ نورِ ، دیگه بسه این شنیدن !
بیا تا رقصِ دوباره ! بیا تا مرزِ ستاره !
بیا تا چشمهی خورشید ! بیا تا گلیمِ پاره !
بیا تا ضیافتِ من ! بیا تا اوجِ شکفتن !
وعدهی آخرِ بوسه ، اونورِ حصارِ پیرهن !
بیا تا تکرارِ جنون ! بیا تا یخ بستنِ خون !
بیا تا بُنبستِ نفس ! بیا تا سقفِ بیستون !
بیا ! بیا ! تا وابشن پلکای ماتِ پنجره !
میخوام تو رُ داد بزنم ، تا سرطانِ حنجره !